Γυναίκα

Η εξέγερση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη του 1856 αποτέλεσε ορόσημο τόσο για τους αγώνες των εργαζομένων, όσο -κυρίως- για τη διεκδίκηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών στα χρόνια που ακολούθησαν.

Σήμερα, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, το μήνυμα της 8ης Μάρτη παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Παρά τα τόσα χρόνια που μεσολάβησαν, οι κοινωνικές ανισότητες που σχετίζονται με τα φύλα, εξακολουθούν να υφίστανται τόσο στην ιδιωτική, όσο και στη δημόσια σφαίρα της ζωής, με την ανεργία και τη φτώχεια να πλήττουν μεγάλες ομάδες γυναικών που, ως ευάλωτη κατηγορία του πληθυσμού, δέχονται τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες της κρίσης, η οποία γιγαντώνεται πολύ πιο έντονα και για μεγαλύτερη χρονική διάρκεια.

Ταυτόχρονα, η όξυνση της ενδοοικογενειακής -και όχι μόνο- βίας, η απουσία των γυναικών από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων και οι τεράστιες ασυμμετρίες στον επαγγελματικό τομέα, θέτουν στην τοπική αυτοδιοίκηση την υποχρέωση και το καθήκον να σταθεί αλληλέγγυα, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας μετρά και πολιτικές που θα συμβάλουν στην απόκρουση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης εναντίον τους, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις αναγκαίες σχετικές δομές και υπηρεσίες

Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να αποφευχθούν οι αρνητικές πρακτικές του παρελθόντος, που έσπρωξαν σε περιόδους κρίσης τις γυναικείες διεκδικήσεις στο περιθώριο. Άλλωστε η κρίση, ούτε ουδέτερη, ούτε άφυλη είναι και τα μεγαλύτερα θύματά της είναι οι γυναίκες. Άλλωστε δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι το ζήτημα της ισότητας των φύλων δεν αφορά μόνο στις γυναίκες. Αφορά σε ολόκληρη την κοινωνία, καθώς συνδέεται με την οικονομική ανάπτυξη προς όφελος του λαού, την κοινωνική συνοχή και εν τέλει την ουσία της δημοκρατίας.